Po ekzistojkan njerëz që janë edhe jo-binar, edhe lezbik, edhe shqiptar, edhe kosovar.
JB – 20 vjeç
Qe shumë kohë jam ka du me qu diçka për #NdajeStorienTone edhe gjithmonë m’ka nal diçka.
Jo ma.
Unë jam nji njeri jo-binar shqiptar/kosovar (t’rrallë!). Edhe pse po bij n’cliche, tuj u rrit gjithmonë e kam dit që ka diçka ndryshe te une. Jam ni ndryshe, as knej as anej. N’klasë t’7 kam kuptu diçka për seksualitetin tem edhe kam menu që u kry. Kanë shku vjet edhe apet nuk m’ka fjetë n’zemër as emni, as stereotipet gjinore, as pritjet për mu.
Dikun ka klasa e 8/9, kur i kam pas 15 vjet, e kam ndëgju për herë t’parë fjalën non-binary. Menjiherë jam interesu edhe kam dasht me dit çka i bjen me kan non-binary. Tu marrë vesh ma shumë, e pash që po m’flen n’shpirt edhe po m’bon mu ni diqysh mirë.
Edhe pse e gjeta vetën me nji mnyrë, nuk mujta me shpreh vetën qysh dojsha për shkak t’përkufizimeve qe mu paraqiten prej shoqnisë, familjes, gjuhës, rrethit, etj. etj.
Kalun do vjet edhe kur e përfundova shkollën e mesme dola jashtë Kosovës me nji ven ku flitet nji gjuhë pa gjini gramatike (i/e, ai/ajo, etj). E gjeta nji shoqni që ish e gatshme me m’thirrë n’emër, me m’i përdorë përemrat, me m’përkrahë n’krejt kët udhëtim.
Edhe pse u kanë vshtirë sa kesh n’Kosovë, nuk muj me i harru krejt ata njerëz që m’kanë majt gjallë. Që kanë kajt me mu midis parkut e mi pallat t’rinisë.
M’kanë ba me gjetë vetën. Me zbulu që po ekzistojkan njerëz që janë edhe jo-binar, edhe lezbik, edhe shqiptar, edhe kosovar.