“Unë nuk jam duke i pranuar gjërat që nuk mund t’i ndryshoj. Unë jam duke ndryshuar gjërat që nuk mund t’i pranoj.” – Angela Y. Davis
Angela Y. Davis është një profesoreshë në pension, aktiviste politike, autore dhe revolucionare, aktivizmi i hershëm i së cilës e futi atë në Listën e Dhjetë Më të Kërkuarve të FBI -së. Përfshirja e saj e mëparshme në organizatat komuniste bëri që ajo të ngacmohej dhe persekutohej nga agjencitë qeveritare. Përkundër kësaj, ajo ka vazhduar të organizojë, të flasë dhe të jetë aktive në lëvizjet e ndryshimeve shoqërore kombëtare dhe ndërkombëtare.
Më e madhja nga katër fëmijët e Sallye dhe Frank Davis, Angela lindi më 26 janar 1944 në Birmingham, Alabama. Të dy prindërit e saj ishin të diplomuar në kolegj të cilët ishin politikisht aktivë dhe të përfshirë në organizatat e lidhura me komunistët. Si rezultat, ndikimet e hershme të Davis ishin aktivistë dhe organizatorë. Këto marrëdhënie më vonë do të siguronin mbështetjen dhe mobilizimin e nevojshëm kur Davis u akuzua dhe u burgos në mënyrë të rreme në lidhje me gjyqin e Vëllezërve Soledad në 1970.
“Dynamite Hill” u emërua kështu për shkak të antagonizmit racor që ndodhi pasi Davis bleu një shtëpi në lagjen plotësisht të bardhë. Siç tregon edhe emri, bombardimet ishin të shpeshta. Ndërsa më shumë familje zezake u zhvendosën në lagje, banorët e bardhë u përgjigjën me dhunë. Kjo dhunë u përkeqësua nga “Shefi i policisë Bull Conner [i cili] njoftonte në radio se një ‘familje zezake’ ishte shpërngulur në anën e bardhë të rrugës… [duke parashikuar] “Do të ketë gjakderdhje sonte” (Davis, 95).
Për dallim nga familja e klasës së mesme të Davis, shkollat e disponueshme për fëmijët zezakë ishin aq e ngushtë saqë studentët i quajtën ndërtesat “Kasolla I, Kasolla II …” Siç ishte tipike e kohës, shkollat e studentëve të zi morën librat e mbetur të dëmtuar dhe të vjetruar, dhe furnizime nga shkollat tërësisht të bardha, të cilat dhanë arsim të ulët për shumicën e nxënësve të zi. Si fëmijë të edukatorëve dhe aktivistëve, edukimi formal i fëmijëve Davis u plotësua në shtëpi. Tensionet e Lëvizjes për të Drejtat Civile ndikuan ndjeshëm në Angelan dhe shokët e saj të shkollës, duke shkaktuar zhgënjim dhe dhunë të pakuptimtë. Në autobiografinë e saj, Davis vuri në dukje ndikimin që kishte te bashkëmoshatarët e saj.
“Fëmijët luftuan për asgjë – për t’u përplasur, për të shkelur gishtërinjtë, për t’u quajtur me emra, për të qenë objekt i thashethemeve të vërteta ose të imagjinuara. Ata luftuan për gjithçka – këpucë të ndara, oborre çimentoje, pallto të hollë dhe ditë pa ngrënie. Ata luftuan poshtërsinë e Birminghamit ndërsa ata e copëtuan ajrin me thika dhe goditën fytyrat e zeza sepse nuk arrinin dot të bardhët” (Davis, 94).
Për vitin e saj të fundit të shkollës së mesme, Angela u largua nga Birmingham për të marrë pjesë në Elizabeth Irvine, një shkollë e mesme private në New York City, përmes një burse që ajo mori nga Komiteti Studentor i të Zinjve Jugor të Miqve Amerikanë. Pas shkollës së mesme, ajo ndoqi Universitetin Brandeis. Gjatë vitit të parë, ajo studioi jashtë vendit në Paris. Pas kthimit në SHBA, ajo filloi të studionte filozofi me intelektualin e mirënjohur të krahut të majtë, Herbert Marcuse. Nën kujdestarinë e tij, ajo shkoi në Frankfort për të studiuar në Institutin për Kërkime Sociale.
Pas kthimit të saj në SHBA në 1967, Davis ndoqi doktoratën në Universitetin e Kalifornisë në San Diego me Marcuse si këshilltar të saj. Ajo u punësua në universitet ndërsa përfundoi studimet. Gjatë asaj kohe, ajo u bashkua me Partinë Komuniste dhe filloi të punojë me Klubin Che Lumumba, njësia krejtësisht e zezë e Partisë. Për shkak të anëtarësimit të saj, guvernatori i atëhershëm i Kalifornisë Ronald Reagan bëri presion tek regjentët e universitetit që ta pushonin nga puna. Regjentët përfundimisht arritën të shkarkojnë Davis për shkak të përfshirjes së saj në gjyqin “Vëllezërit Soledad”. Ajo u punësua përfundimisht pas protestave të fakultetit dhe studentëve.
“Vëllezërit Soledad” po gjykoheshin në lidhje me vdekjen e një roje burgu të bardhë. Vëllai më i vogël i George Jackson, një nga të akuzuarit, u përpoq të lironte vëllain e tij duke gjuajtur në gjykatë. Disa gjyqtarë u morën peng dhe përpjekja përfundoi me katër vdekje, përfshirë atë të gjyqtarit të Gjykatës Supreme, Harold Haley dhe Jonathan Jackson, dhe dy të burgosur. Angela Davis bleu armët e zjarrit të përdorura në këtë përpjekje.
Davis u akuzua për vrasje dhe komplot. Ajo u fsheh dhe në këtë kohë u vendos në listën e më të kërkuarve të FBI -së. Në tetor të vitit 1970, Davis u kap në Nju Jork. Ajo kaloi më shumë se një vit në burg gjatë së cilës kohë u ndërmor një fushatë ndërkombëtare për ta liruar. Miqtë e fëmijërisë, kolegët dhe aktivistët punuan së bashku për të bërë publike përpjekjen çlirimtare. Më 4 qershor 1972, Angela Y. Davis u lirua nga të gjitha akuzat kundër saj.
Davis vazhdoi të ishte aktive në Partinë Komuniste pas lirimit të saj. Vizita e saj në Kubë e shtoi pohimin e saj se socializmi mund të sigurojë një rrugë drejt lirisë për pakicat dhe klasat punëtore. Ajo ishte Kandidate për Nënkryetare për Partinë Komuniste në 1980 dhe 1984. Në fillim të viteve 1990 ajo u largua nga Partia Komuniste pasi partia mbështeti një përpjekje për grusht shtet në Bashkimin Sovjetik.
Më vonë, ajo ndihmoi në themelimin e Rezistencës Kritike, një organizatë misioni i së cilës është t’i japë fund burgosjes masive në Shtetet e Bashkuara dhe “kompleksin industrial të burgut”.
Davis deklaroi se “asgjë në botë nuk më bëri më të zemëruar sesa mosveprimi, sesa heshtja. Refuzimi ose pamundësia për të bërë diçka, për të thënë diçka kur një gjë duhej bërë ose thënë, ishte e padurueshme” (94).
Jeta e saj ka qenë aktualizimi i këtij këndvështrimi. Duke folur vazhdimisht kundër racizmit, seksizmit, kompleksit industrial të burgjeve, luftës dhe dënimit me vdekje ndër çështje të tjera, Davis ka shkruar libra që trajtojnë këto shqetësime, si If They Come in the Morning: Voices of Resistance; Women, Race, and Class; Abolition Democracy; dhe Are Prisons Obsolete?.
Në autobiografinë e saj, Davis shprehu pikëpamjen se marrëdhëniet e të njëjtit seks që ajo ishte dëshmitare kur ishte e burgosur ishin një shpërqendrim i ndërtuar në mënyrë të ndërlikuar. Ajo sugjeroi që rrjetet “familjare” të të burgosurve ishin një shmangie nga puna që duhej bërë për të reformuar sistemin e burgjeve. Nuk është e qartë nëse kritika e saj ishte për marrëdhëniet apo përqendrimi intensiv në ato marrëdhënie në vend të strukturës së korruptuar të burgut.
Në 1997, ajo doli hapur si lezbike. Përpara asaj kohe, Davis kishte qenë e zëshme për shqetësimet feministe veçanërisht ato të grave me ngjyrë. Ajo ishte kritike ndaj marshit Million Man që u zhvillua në 1995, pasi ajo ndjeu se përjashtimi i grave kontribuoi në shovinizmin mashkullor brenda komunitetit të zi. Si përgjigje ndaj kësaj, u krijua Agjenda Afrikano -Amerikane 2000, një koalicion i feministeve të zeza.
Angela Yvonne Davis është Profesore e shquar Emerita në Historinë e Ndërgjegjes dhe Studimeve Feministe në Universitetin e Kalifornisë, Santa Cruz. “Ish Guvernatori i Kalifornisë Ronald Reagan një herë u zotua se Angela Davis nuk do të jepte më kurrë mësim në Sistemin e Universitetit të Kalifornisë… Në 1994, ajo mori nderin e shquar të një takimi në Kryesinë Presidenciale të Universitetit të Kalifornisë në Studimet Afrikano-Amerikane dhe Feministe” (UCSC. edu, 2012).
Davis nderohet dhe festohet gjithashtu në kulturën popullore. Në vitin 2013, Jada Pinkett-Smith prodhoi një film të titulluar Free Angela Davis and all political prisoners.
Aktivizmi i saj rreth të drejtave të të burgosurve, racës, drejtësisë gjinore dhe kompleksit industrial të burgjeve ka frymëzuar një brez të ri. Ajo i lutet këtij brezi të ri që “të marrin parasysh mundësinë e një të ardhmeje pa burgje”.